Son iki yılımı planlı bir şekilde seyahat etmekle geçiriyorum. Maksadım gezdiğim yerler hakkında kısa bilgiler edinip gözlem yazıları yazmak. Hedef aldığım bölge ise Karadeniz. Tam 18 il 197 ilçeden teşekkül eden bu bölgede “gözleme dair” seyahatlerim muayyen aralıklarla devam ediyor.

Gittiğim yerlerde; kaymakamlık, belediye, okullar gibi kamuya ait yerlere giderken, çay ocakları ve parklar gibi vatandaşların bulundukları yerlere de uğruyorum. Böylece kendimce gözlemler yapıyorum.

Geçenlerde Ordu iline ait Çamaş ilçesine yolum düştü. Önce şehrin girişi ile çıkışı arasında vasıta ile bir tur attıktan sonra, bir çay ocağına oturup çay söyledim. Bulunduğum yerde başka müşteriler de olduğu için kısa zamanda muhabbete dâhil olma şansımız oluyor. Bu da bize o yerleşim yeri için bazı bilgiler vermiş oluyor. Çünkü vatandaş hesapsız kitapsız içinden geldiği gibi konuşuyor.

Kısa süre oturup yanımdakilerle hasbihal ettikten sonra bu sefer Çamaş Belediye binasına doğru yürüdüm. Maksadım daha önceki yerlerde olduğu gibi buradan da yani Çamaş hakkında bilgi almaktı.

İlk girdiğim odada bana başkanın yerinde olmadığını söylediler. Ancak mühim bir durum olma ihtimaline göre de bazı sorular sordular. En sonunda bir odada misafir edip, çay ikramında bulunduktan sonra oradakilerden biri “Başkan Beyle hangi konuda görüşecektiniz” mealinde soru sordu. Ben de “Sadece başkan ile biraz konuşmam gerek” gibi cevap verince, yeterince açıklayıcı veya anlaşılır olmadığından “Mevzu neydi” gibi bir soru daha geldi.

Biraz düşündüm. Maksadım ilçe hakkında bilgi almaktı. Bunun izahı biraz zordu. Daha önce gelenler ne maksatla geldi bilmem ama ben tamamen ilçe ile ilgili bilgiler almak istemiştim. Gel de bu konuyu izah et. Doğrusu çok karmaşık bir haldi.

Bu konuşmaların ardından önümdeki çaydan birkaç yudum aldıktan sonra soran kişilere “Efendim karnım aç değil, para ve yardım için de gelmedim. Yaşım da iş istemeye müsait değil. Gördüğünüz gibi yaşlıyım. Başkan bey burayla yani ilçeyle ilgili bilgi verir mi diye gelmiştim” dedim.

Odada derin bir sükût meydana geldi. Orada bulunanların yüzlerine şaşkınlık hâkim olmuştu. Açıklamam biraz tuhaf oldu.

Kısa bir sessizliğin ardından bu sefer ben sordum. Ve onlara “Şaşırmış gibi bir haliniz var” dedim. Bana “Bu zamana kadar böyle birine rastlamadık. Ya bir dergi ve kitap basımı için yardım isterler ya da buna benzer bir şey. Siz kendiniz için bir şey istemediniz” dediler.

Aklıma birden siyasetçilerin “Kendim için bir şey istiyorsam namerdim, biz millet için varız” sözleri geldi. Ben kendim için bir şey istemedim. Karnımız ve ruhumuz toktu. Ancak bu ülke bizimdi ve biz de bu ülke için yapılanları duyurmak istedik. Hem de karşılıksız olarak. Tabii alışık olunmayan bir durum olduğu için herkesin şaşırması normaldi. Sen kalk ta Ünye’den kendi aracınla gel, zaman ayır, gittiğin yerde ise sadece bilgi iste. Buna kim inanır?

Ancak ziyaretimizin maksadı buydu. Bu ülke için taş üstüne taş koyanları takdir etmeli ve onları başkalarına da tanıtmalı. Böylece güzellikleri paylaşmalı. Sakın kimse “Günümüzde böyle insanlar kaldı mı” diye soru sormasın. Ara sıra bulunuyor işte. Bizim kârımızı bizden başkası bilemez. Her şeyin bir maddi karşılığı da olmak mecburiyetinde değil. Biliyorum bunu okuyanlar varsa “Sen çok eskilerde kalmışsın” diyebilir. Biz “desinler” diye bir şey yapmayız. Dünya mekânında nefes sayısına göre bir şey yapmaya çalışır ve karşılığını “balık”tanistemeyiz.

O gün Çamaş’ta güzel bir gün geçirdik. Aldığımız bilgileri kültür heybemize koyup geldiğimiz yere geri döndük. Bu arada daha il dakikadan itibaren bize hatırlı misafir gibi itibar eden Çamaş Belediye Başkanı Mahmut Ayparçası başta olmak üzere, ilçe ile ilgili eserler takdim eden Sevgi Yaşar Hanımefendiye, Çamaş Hanımeli Kooperatifinde çalışan Sebile Gelmez Hanımefendiye, Şu anda ismini bilemediğim Park Kafe’de çalışan hanımefendiye teşekkür ederim.